Χρήστου Δημήτρης

Συνωμοσίες εξουσίας εκτός τόπου και χρόνου!

        16.02.2014

Μια εξαιρετική δανέζικη πολιτική σειρά στην ΕΡΤ, λίγο πριν... δολοφονηθεί, είχε τον τίτλο "Μπόργκεν: Συνωμοσίες εξουσίας". Δεν αφορούσε μόνο τη μάχη των κομμάτων για την εξουσία και τις σχέσεις τους με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και τις εσωκομματικές συγκρούσεις, γεμάτες μπλόφες και παγίδες, για τον έλεγχο του κόμματος. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στην πλούσια Δανία, με ισχυρό θεσμικά κατοχυρωμένο κοινωνικό κράτος, υπήρχε η πολυτέλεια αυτή, μιας και δεν ανέτρεπε τη γενική πορεία της χώρας. Ας μη βιαζόμαστε όμως, καθώς και εκεί οι οικονομικές εξελίξεις και η ύφεση που σαρώνει την μισή Ευρώπη δεν αφήνουν σχεδόν κανέναν ανεπηρέαστο.

·                                 .

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, σύμφυτο με τον ανθρώπινο χαρακτήρα, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα, αλλά σήμερα, εμάς πρωτίστως, μας ενδιαφέρει η πατρίδα μας, όχι γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί κάθε συνωμοσία εξουσίας, μικρής ή μεγάλης, επηρεάζει καθοριστικά τη ζωή το παρόν και το μέλλον καθώς βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Τα... χαρτοκλεπτικά κόλπα Σαμαρά - Βενιζέλου για να μειώσουν το μέγεθος του στραπάτσου στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές καθώς και στις ευρωεκλογές, ώστε να περιορίσουν τις εντυπώσεις και κυρίως για να διασπάσουν τις πολιτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες που απειλούν την πελατεία τους, δεν αρκούν για να τους σώσουν από το μοιραίο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ των ηγεσιών Σαμαρά - Βενιζέλου είναι πλέον, αν όχι αποφασισμένο, σίγουρα προϋπολογισμένο, ακόμα και από αυτούς που τους στήριξαν στην εξουσία. Οι συνωμοσίες τους δεν αρκούν. Η σκληρή πλέον συμπεριφορά της τρόικας απέναντι στον επαίτη Σαμαρά, ο οποίος σε κάθε δύσκολη στιγμή ικετεύει να του δώσουν κάτι διότι διαφορετικά έρχεται ο Τσίπρας, δεν πουλάει άλλο. Όλοι καταλαβαίνουν πως το πείραμα, αν συνεχιστεί, θα σκάσει και ότι ο χρόνος δουλεύει -πλέον- σε βάρος ακόμα και των τάξεων που θεώρησαν πως θα ήταν εκτός κρίσης.

ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ όμως δεν έχουμε μόνον στα "μαγαζιά" της εξουσίας, έχουμε παντού. Στη ΔΗΜ.ΑΡ. χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Κάθε μέρα που ξημερώνει, κανείς δεν ξέρει ποιος είναι με ποιον. Ακόμα και στην μπετόν αρμέ και στρατιωτικά οργανωμένη Χρυσή Αυγή υπάρχει κίνημα... συνταγματαρχών και λοχαγών για την αρπαγή της εξουσίας από τον προφυλακισμένο... στρατηγό τους! Στο ΚΚΕ, διώξε - διώξε, οι καρδινάλιοι είναι ασφαλείς, αν και χωρίς επαρκές εκκλησίασμα. Ο Πολύδωρας φτιάχνει κόμμα, αλλά λόγοι εξουσίας δεν του επιτρέπουν να συνομιλήσει με τον Καμμένο (ισχύει και αντιστρόφως) για κάτι καλύτερο και μεγαλύτερο. Εδώ και κάμποσους μήνες συνομιλούν Αλαβάνος και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά δεν τα έχουν ακόμα βρει, όχι φυσικά για πολιτικές διαφορές, αλλά για το μοίρασμα της εξουσίας ακόμα και αυτού του μικρού σε λαϊκή επιρροή πολιτικού φορέα.

ΚΑΙ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στον ΣΥΡΙΖΑ, τον ενιαίο ως απαίτηση των πολιτών και ανάγκη των καιρών για να ανταποκριθεί στις τεράστιες δυσκολίες διακυβέρνησης της χώρας σε αυτό το εξαιρετικά εχθρικό διεθνές περιβάλλον. Η ανάγκη ενότητας δράσης και δημιουργικών συνθέσεων δεν φαίνεται να αφορά το όλον κόμμα. Παρ' ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά, γοητεύουν και συγκινούν πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς, ελάχιστοι από τον κομματικό μηχανισμό κατανοούν τη σημασία και κυρίως τις τεράστιες ευθύνες τους. Μάχονται για τους εσωτερικούς συσχετισμούς και τις μοιρασιές (από μια άποψη, ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ που καταργήθηκε, έστω και με τον τρόπο που έγινε, η λίστα για τις ευρωεκλογές) αδιαφορώντας αν όλα αυτά τραυματίζουν τη γενική προσπάθεια και απογοητεύουν πολλούς που θα ήταν πρόθυμοι να τον εμπιστευτούν και να βοηθήσουν. Αρκετοί φοβούνται τα ανοίγματα (περιφρονώντας το άνοιγμα της κοινωνίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ) για να μην πάθει τίποτα ο παλαιός, καλός (!) εξαφανισμένος σοσιαλισμός και η μονιμότητα των στελεχών. Αδιαφορούν αν το νέο υπόδειγμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που πρέπει να δημιουργηθεί με βάση τις αξίες της Αριστεράς, είναι έργο τιτάνιο και δεν μπορεί να προκύψει από φωτοτυπίες. Ο όρος "αναδιάρθρωση" δεν αρκεί πλέον για να χαρακτηρίσει τις ανάγκες της χώρας. Μιας χώρας που χρειάζεται ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις τομές, σε κάθε χώρο, για να καλύψει γρήγορα το χαμένο έδαφος. Οι λαοί της Ευρώπης (και όχι μόνο) περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει και να δοκιμάσει στην πράξη με επιτυχία το νέο υπόδειγμα.

ΑΝ ΑΥΤΟ ήταν το πρώτο μέλημα όλων, αν όλοι είχαν την ικανότητα να τεκμηριώσουν τις προτάσεις τους στη σημερινή πραγματικότητα, τότε η εσωκομματική ζωή θα ήταν πραγματικά δημιουργική και αποτελεσματική. Μιλήσαμε όμως για συνωμοσίες εξουσίας. Συνωμοσίες όχι για την κρατική εξουσία, αλλά για την κομματική, με πλήρη αδιαφορία και ασέβεια στην ψήφο των εκατομμυρίων Ελλήνων που περιμένουν τη λύτρωση. Συνωμοσίες χωρίς ιστορικό προηγούμενο, καθώς αριστερίστικες ομάδες (με διεθνείς διασυνδέσεις) που δρουν διαλυτικά εδώ και χρόνια, βρίσκουν στέγη και γίνονται εταίροι(!) σε "τάσεις" για αύξηση της εσωκομματικής δύναμης και ανατροπής των υφιστάμενων συσχετισμών.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ να βάλουμε το χέρι στη φωτιά τώρα, παρά αργότερα να ακούμε κάποιους να ισχυρίζονται πως δεν τα ήξεραν. Άλλωστε, έχω την εντύπωση, από τους δρόμους που περπατώ μιλώντας και κυρίως ακούγοντας, πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το θαύμα του 27% θα συνεχιστεί (εκτός αν κάποιοι τρελαθούν τελείως) και ο ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα σε όλους, χωρίς την κομματική ενότητα που απαιτείται, θα φτάσει στην εντολή διακυβέρνησης.

Κώστας Δουζίνας

Ποιος είναι ο «άνθρωπος» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Κάθε ιστορική εποχή έχει χρησιμοποιήσει τον δικό της (φιλοσοφικό ή εμπειρικό) ορισμό της ανθρωπότητας για να διαχωρίσει τους κυρίαρχους, τους υποτελείς και τους αποκλεισμένους. Εκείνοι που δεν μιλάνε τη γλώσσα μας, δεν μοιράζονται τη θρησκεία μας, ανήκουν στη λάθος τάξη, έχουν λάθος φύλο, χρώμα ή σεξουαλικότητα μένουν πάντα έξω από την «ανθρωπότητα», όπως ορίζεται στην κάθε χώρα και εποχή

Σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, μια υπόγεια ανθρωπότητα χωρίς στέγη, τροφή ή το δικαίωμα στην εργασία επιβιώνει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι 300 της Υπατίας, οι μετανάστες στα στρατόπεδα «υποδοχής», οι άνεργοι νέοι και ηλικιωμένοι, οι άστεγοι.
Σε ένα βίντεο της αγγλικής οργάνωσης για μετανάστες Parfras, ο Τζάμι, που κοιμάται σε ένα πάρκο του Λονδίνου, συγκρίνει τον εαυτό του με τους φίλους του που έχουν «χαρτιά» και με τους υπόλοιπους εμάς. «Εχουμε όλοι δύο χέρια, δύο μάτια, δύο πόδια. Είναι κι εκείνοι άνθρωποι, σαν κι εμένα». Απευθυνόμενος σ’ αυτούς που από την άνεση της πολυθρόνας τους διακηρύσσουν την πίστη τους στα «ανθρώπινα» δικαιώματα προσθέτει: «Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα για εκείνους που ζητούν άσυλο και κοιμούνται σε παγκάκια;».
Ο Τζάμι διατυπώνει μια αναμφισβήτητη και τρομακτική αλήθεια: μπορεί να είμαστε όλοι άνθρωποι, αλλά η ανθρωπότητα πάντα απεχθανόταν, υποβάθμιζε και απέκλειε πολλά μέλη της. Σαν σύγχρονος Διογένης, ο Τζάμι απαντά στους καλούς φιλελεύθερους που πιστεύουν ότι τα δικαιώματα ανήκουν στους ανθρώπους απλώς επειδή είναι άνθρωποι, ότι αποτελούν κάτι το φυσικό, σαν τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια. Η άποψη αυτή ακούγεται αισιόδοξη, καθησυχάζει τις συνειδήσεις. Αλλά αν την εξετάσουμε προσεκτικά, φαίνεται να είναι σαν μισή αλήθεια και μισός μύθος.
Σύμφωνα με πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι συνθήκες κράτησης των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα ισοδυναμούν με βασανιστήρια και απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση. Το 2011, το Βέλγιο καταδικάστηκε επειδή θεώρησε την Ελλάδα ευνομούμενο κράτος στο οποίο μπορούσε να στείλει πίσω έναν Αφγανό πρόσφυγα, όπως υποχρεούται από το διεθνές δίκαιο. Η επαναπροώθηση προσφύγων στην Ελλάδα απαγορεύτηκε μετά την απόφαση λόγω των συνθηκών κράτησης και επειδή η Ελλάδα ουσιαστικά δεν δίνει ποτέ άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.
Η Ελλάδα των μνημονίων αποτελεί επιβεβαίωση της αλήθειας ότι η ανθρωπότητα δεν είναι μία και κοινή για όλους: ήταν πάντα χωρισμένη ανάμεσα στους πλήρως και τους λιγότερο ανθρώπους ή ανάμεσα στις ελίτ, τους υπάκουους υπηκόους και τους αποκλεισμένους.
Η ιδέα της «ανθρωπότητας» ανήκει στη νεωτερικότητα. Στην αρχαία Αθήνα και τη Ρώμη υπήρχαν Αθηναίοι και Ρωμαίοι, αλλά όχι «άνθρωποι», με την έννοια των μελών του ανθρώπινου είδους. Η λέξη humanitas εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και σήμαινε eruditio et institutio in bonas artes (γνώση και εκπαίδευση στα ήθη και τις τέχνες). Η ανθρώπινη ιδιότητα δεν ήταν κάτι κοινό αλλά, όπως έλεγε ο Κικέρωνας, ένα πρότυπο συμπεριφοράς το οποίο διέκρινε τους hominess humani (τους πραγματικούς ανθρώπους, δηλαδή τους μορφωμένους Ρωμαίους) από τους homines barbari (τους βάρβαρους, όλους τους υπόλοιπους). Και παραμένει η «ανθρωπότητα» έκτοτε ένας τέτοιος όρος διάκρισης μεταξύ των πλήρως και των λιγότερο ανθρώπων.
Ο χριστιανισμός υπονόμευσε τις ιεραρχίες του κλασικού κόσμου. Η διακήρυξη του Αποστόλου Παύλου ότι δεν υπάρχει Ελληνας ή Εβραίος, άνδρας ή γυναίκα, ελεύθερος ή δούλος (Επιστολή προς Γαλάτες 3:28) εισάγει έναν πνευματικό οικουμενισμό. Ολοι οι άνθρωποι έχουν ψυχή και μπορούν να συμμετάσχουν στο θεϊκό σχέδιο σωτηρίας. Πρέπει όμως να ασπαστούν τον χριστιανισμό γιατί οι άπιστοι δεν έχουν θέση στο σχέδιο της θείας πρόνοιας. Αυτός ο ριζικός διαχωρισμός θεμελίωσε την οικουμενική αποστολή της Εκκλησίας και της αυτοκρατορίας όπως και την επιμονή τους στον προσηλυτισμό των αλλοθρήσκων. Η αναγγελία της αγάπης και σωτηρίας έγινε ταυτόχρονα και πολεμική ιαχή: να φέρουμε τους παγανιστές στη Θεία Χάρη, να επιβάλουμε στον κόσμο το μήνυμα της αλήθειας.
Στη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και σε εκείνες που τη διαδέχτηκαν, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπων και βαρβάρων συνέπεσε μ’ αυτή μεταξύ πιστών και απίστων.
Η χριστιανική έννοια της ανθρωπότητας συζητήθηκε δημόσια σε μία από τις σημαντικότερες αντιπαραθέσεις στην Ιστορία. Το 1550, στο Βαγιαδολίδ της Ισπανίας, ο αριστοτελικός φιλόσοφος Χινές ντε Σεπούλβεδα και ο κληρικός Βαρθολομαίος ντε λας Κάσας αντιπαρατέθηκαν σχετικά με τη στάση των Ισπανών κατακτητών απέναντι στους Ινδιάνους του Μεξικού.
«Απολύτως δικαιωματικά»…
Ο Σεπούλβεδα υποστήριξε ότι «οι Ισπανοί κυβερνούν απολύτως δικαιωματικά τους βαρβάρους, οι οποίοι στη σωφροσύνη, τα χαρίσματα, την αρετή και την ανθρωπιά είναι τόσο κατώτεροι από τους Ισπανούς όσο και τα παιδιά από τους ενήλικους, οι γυναίκες από τους άνδρες, οι άγριοι και σκληροί από τους ήπιους και ευγενείς, θα τολμούσα να πω όσο ο πίθηκος από τον άνθρωπο».
Ο Λας Κάσας διαφώνησε, λέγοντας ότι οι Ινδιάνοι είχαν εδραιωμένα έθιμα και καθιερωμένο τρόπο ζωής. Είναι «ασύνειδα» χριστιανοί, έλεγε, όπως ο Αδάμ πριν από την Πτώση. Αν οι κατακτητές σεβαστούν τις παραδόσεις, τους νόμους και τον πολιτισμό τους θα ασπαστούν τον χριστιανισμό, αλλά και θα αποδεχτούν την εξουσία των κατακτητών. Ο Λας Κάσας συνδύαζε τη θεολογία με την πολιτική σκοπιμότητα σε ένα πρώιμο παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας. Αλλά ο χριστιανικός οικουμενισμός του, όπως κάθε οικουμενισμός, βασιζόταν σε αποκλεισμούς. Καταδίκασε κατ’ επανάληψη τους «Τούρκους και τους Μαυριτανούς, τους πραγματικούς βάρβαρους απόβλητους των εθνών». Οι μουσουλμάνοι, σε αντίθεση με τους Ινδιάνους, είχαν μάθει τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά την απέρριψαν και επομένως δεν υπάρχουν περιορισμοί στην αντιμετώπισή τους.
Ο Λας Κάσας νίκησε το debate, αλλά η άποψη του Σεπούλβεδα ήταν εκείνη που υιοθετήθηκε από αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές. Ηταν η άποψή του που ακούσαμε για τους Σέρβους, τους Ιρακινούς και τους Αφγανούς από τους Δυτικούς, αλλά και για τους Αλβανούς ή τους Κούρδους από τους άλλους.
Το επόμενο βήμα στην ιστορία του «ανθρώπου» έγινε από τους πολιτικούς φιλοσόφους και τους επαναστάτες του 18ου αιώνα. Η γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη δηλώνει ότι «οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι και με ίσα δικαιώματα», αλλά στη συνέχεια αποδίδει τα δικαιώματα αυτά, με την πραγματική νομική και πολιτική τους έννοια, μόνο σε ορισμένους Γάλλους: τους πολίτες. Στο κενό ανάμεσα στον οικουμενικό «άνθρωπο» και τον εθνικό πολίτη βρίσκονται οι ξένοι – δεν έχουν δικαιώματα επειδή δεν είναι πολίτες και κατά συνέπεια δεν είναι πλήρως άνθρωποι, κάτι που έχει γενικευθεί σήμερα με τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες.
Η γαλλική Διακήρυξη, διαχωρίζοντας την ιδιότητα του ανθρώπου από την ιδιότητα του πολίτη, δημιούργησε 2 εναλλακτικές προσεγγίσεις: τον ιμπεριαλισμό, στον οποίο η πόλις, το έθνος, το μερικό ισχυρίζεται ότι αποτελεί την έκφραση του κόσμου, της ανθρωπότητας, του καθολικού. Δικαιούται επομένως το μερικό να διαδώσει τον πολιτισμό με πολέμους και κατακτήσεις.
Ενα πρώιμο παράδειγμα ήταν οι ναπολεόντειοι πόλεμοι και η «εκπολιτιστική αποστολή» της αποικιοκρατίας, ένα σύγχρονο, το Ιράκ. Η εναλλακτική άποψη, ο κοσμοπολιτισμός, επιβάλλει το καθολικό στο μερικό έτσι ώστε οι οικουμενικές αξίες να ξεπερνούν τοπικές ιδιοσυγκρασίες. Η δεύτερη προσέγγιση παραμένει μια ουτοπία όμως που ίσως υπάρξει στο μέλλον.
Μόνο η Αϊτινή Επανάσταση, που απελευθέρωσε τους σκλάβους και έδωσε πολιτικά δικαιώματα στον αποικιοκρατούμενο πληθυσμό της μετά την ανεξαρτησία του νησιού το 1804, ήταν εκείνη που ανέλαβε να υποστηρίξει τις αξίες του οικουμενισμού. Επρεπε βέβαια να το κάνει ενάντια στους αποικιοκράτες Γάλλους που επινόησαν τα «οικουμενικά» δικαιώματα αλλά τα έδωσαν μόνο στους λευκούς Γάλλους άνδρες. Και αυτό το πλήρωσε. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, η Αϊτή πλήρωνε αποζημιώσεις στη Γαλλία για τη ζημιά που έπαθαν οι δουλοκτήτες. Κάθε φορά που η ελευθερία και η ιδιοκτησία συγκρούονται, η ιδιοκτησία επιβάλλεται. Να σημειώσουμε επίσης ότι η ελεύθερη Αϊτή ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την Ελλάδα μετά την Επανάσταση.
Ο «άνθρωπος» των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» δεν είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εκτός από την ελεύθερη βούληση, τη λογική και την ψυχή. Αυτά τα καθολικά χαρακτηριστικά εκκοσμίκευσαν τη χριστιανική πίστη στην ιερότητα της ζωής και προίκισαν την ανθρωπότητα με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Ο «άνθρωπος» ή το «υποκείμενο» των δικαιωμάτων είναι μια αφαίρεση. Δεν έχει σώμα, χρώμα, φύλο ή ιστορία, όπως έχουν υποστηρίξει ο Χέγκελ, ο Μπερκ και ο Μαρξ. Ωστόσο, ο πραγματικός άνθρωπος που απολάμβανε τα δικαιώματα ήταν ο ευκατάστατος, λευκός, χριστιανός, αστός, ετεροφυλόφιλος άνδρας. Συγκέντρωνε στο πρόσωπό του την αφηρημένη αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τα συγκεκριμένα προνόμια του ισχυρού. Από τότε, η πλήρης «ανθρώπινη ιδιότητα» κατασκευάζεται με φόντο τη «μη ανθρωπότητα», αυτούς που ανήκουν σε λάθος τάξη, φύλο, φυλετική καταγωγή, θρησκεία ή σεξουαλικότητα.
Αν τα δικαιώματα είναι οικουμενικά, τότε οι πρόσφυγες, οι «παράνομοι» μετανάστες, οι άνεργοι ή οι κρατούμενοι του Γκουαντάναμο, οι οποίοι είναι απλώς «άνθρωποι» και δεν έχουν χώρα ή δίκαιο για να τους προστατεύει, θα έπρεπε να έχουν τα δικαιώματα των ανθρώπων. Ωστόσο δεν έχουν κανένα – αποτελούν μόνο γυμνή, απροστάτευτη ζωή.
Το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί να θεωρηθεί συνεχής αλλά αποτυχημένος αγώνας να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στον αφηρημένο άνθρωπο των Διακηρύξεων και το εμπειρικό ανθρώπινο ον. Οι συμβάσεις κατά των διακρίσεων εις βάρος των έγχρωμων, των γυναικών, των παιδιών, των γκέι και των λεσβιών δίνουν σάρκα, οστά και φύλο στο χλομό σκαρίφημα του «ανθρώπου». Εχουν επιτύχει; Ναι και όχι. Η έννοια της κοινής «ανθρώπινης ιδιότητας» μας προικίζει όλους με αξιοπρέπεια. Εν τούτοις, η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι δεν υπάρχει κάποιος ιερός και απαράβατος ορισμός της ανθρώπινης ιδιότητας. Η ανθρώπινη δύναμη, εκκοσμίκευση της παντοδυναμίας του Θεού, αλλάζει συνεχώς τον ορισμό του ανθρώπου.
Η διαλεκτική του Διαφωτισμού οδήγησε στη χειραφέτηση αλλά και στον ναζισμό. Τα δικαιώματα είναι τρόπος προστασίας του ατόμου αλλά και εργαλείο των κυβερνήσεων για να πειθαρχούν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και, εσχάτως, τον κόσμο. Αν οι αποικιοκράτες έστελναν πρώτα τους ιεραποστόλους και μετά τις κανονιοφόρους, η σύγχρονη αυτοκρατορία στέλνει πρώτα τις ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μετά τα βομβαρδιστικά. Είναι κομμάτια της ίδιας ιστορίας: της προσφοράς του «πολιτισμού» στους βαρβάρους.
Σε κάθε εποχή
Κάθε ιστορική εποχή έχει χρησιμοποιήσει τον δικό της (φιλοσοφικό ή εμπειρικό) ορισμό της ανθρωπότητας για να διαχωρίσει τους κυρίαρχους, τους υποτελείς και τους αποκλεισμένους. Εκείνοι που δεν μιλάνε τη γλώσσα μας, δεν μοιράζονται τη θρησκεία μας, ανήκουν στη λάθος τάξη, έχουν λάθος φύλο, χρώμα ή σεξουαλικότητα μένουν πάντα έξω από την «ανθρωπότητα», όπως ορίζεται στην κάθε χώρα και εποχή. Ολες οι παλιότερες κατηγορίες αποκλεισμού παραμένουν ενεργές σήμερα. Εχουν προστεθεί σ’ αυτές οι «οικονομικά ανενεργοί», τα «ανθρώπινα σκουπίδια», οι απόβλητοι του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου, η ανθρώπινη ιδιότητα δεν αποτελεί το κανονιστικό θεμέλιο των δικαιωμάτων. Το νόημα που παίρνει σε κάθε ιστορική περίοδο και χώρα είναι αποτέλεσμα ιδεολογικής διαπάλης και πολιτικών μαχών, που επεκτείνουν τα δικαιώματα σε κάποιες κατηγορίες (κάνοντας τα μέλη τους περισσότερο «ανθρώπους») και τα περιορίζουν από άλλες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα λοιπόν δεν «ανήκουν» στους ανθρώπους. Αντίθετα συνιστούν μια διαβαθμισμένη «ανθρωπότητα», με πλήρεις ανθρώπους στο ένα άκρο, τους αποκλεισμένους στο άλλο και τη μεγάλη μάζα των υπηκόων στο μέσο.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

* Ο Κ. Δουζίνας είναι καθηγητής της Νομικής, αντιπρύτανης και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Ερευνών στο Κολέγιο Μπίρκμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

…………………………………………………………………………………………….

Αλέξη Οικονομίδη

Αυτοδιοικητικές επιλογές: Τα δέντρα και το δάσος

·                                 23.02.2014

 Ορισμένες σκέψεις, με αφορμή τον διάλογο που ξεκίνησε στις σελίδες των «Ενθεμάτων» για τις αυτοδιοικητικές επιλογές και τη σχέση του «τοπικού» με το «εθνικό» με το σχόλιο του Αντώνη Λιάκου και την απάντηση του Χρήστου Σίμου.

1. Οι άνθρωποι δεν βιώνουν μια ενιαία τοπικότητα, την οποία στις επικείμενες εκλογές καλούνται να συνδέσουν πλήρως, μερικώς ή καθόλου με την κεντρική πολιτική αναμέτρηση. Η ίδια η τοπικότητα εμπεριέχει ήδη --και παράγει συνεχώς-- διαφορές, και μάλιστα όχι μόνο ποσοτικές: η πόλη δεν είναι ένα μεγάλο χωριό, ούτε η μητρόπολη είναι, απλώς, μια μεγάλη πόλη. Οι διαφορές κλίμακας συγκροτούν --έχουν συγκροτήσει προ πολλού-- διαφορετικές ποιότητες.

2. Γι' αυτό άλλωστε, ακόμη και στο βαθύτερο σημείο της κρίσης, μια μικρή ή μεσαία πόλη δεν θα ζήσει ποτέ το φαινόμενο που διεθνώς περιγράφεται ως «μητροπολιτική οδύνη»: τη μαζική, δηλαδή, εξαθλίωση των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού της, απόρων, αστέγων, ψυχικά ασθενών, αναπήρων, τοξικοεξαρτημένων, με τις ιδιότητες μάλιστα αυτές να συνυπάρχουν συχνά στα ίδια πρόσωπα. Η Αθήνα όχι απλώς ζει αυτό το φαινόμενο, αλλά, επιπλέον, η διαχείρισή του αποτελεί όρο επιβίωσης γι' αυτήν.

3. Επιπλέον, ορισμένα από τα πιο αιχμηρά και επείγοντα προβλήματα που βιώνουν σήμερα πόλεις και περιφέρειες, δεν έχουν προκληθεί από την κρίση και τις πολιτικές που επελέγησαν για την αντιμετώπισή της. Επιδεινώθηκαν, περιπλέχθηκαν, εδραιώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης, αλλά δεν έχουν προέλθει από αυτήν. Η αποβιομηχάνιση (της Πάτρας, για παράδειγμα, ή του Περάματος), προϋπήρξε. Η συρρίκνωση της πρωτογενούς παραγωγής, επίσης. Και η κρίση της Αθήνας --μέρους του ιστορικού της κέντρου και ορισμένων από τις πιο εμβληματικές αστικές περιοχές της-- ξεκίνησε δεκαετίες νωρίτερα, και μάλιστα με κινητήρια δύναμη όχι την οικονομική συρρίκνωση, αλλά την οικονομική μεγέθυνση: οι αστοί εγκατέλειψαν το άστυ για να εποικήσουν τα προάστια…

4. Με δεδομένες τις διαφορές αυτές, όπως και κάποιες άλλες, που συνδέονται επίσης με την ιστορία και τη γεωγραφία, η διαπίστωση του Α. Λιάκου ότι η κρίση βιώνεται διαφορετικά στον χώρο και τον χρόνο, μου φαίνεται αυταπόδεικτη. Επειδή, ωστόσο, ο Χ. Σίμος διαφωνεί, ας ξαναδιαβάσουμε τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την ανεργία: ενώ στο σύνολο του πληθυσμού το ποσοστό της ανεργίας μεταξύ Νοεμβρίου 2012 και Νοεμβρίου 2013 αυξήθηκε κατά 1,7%, τα αντίστοιχα ποσοστά στις περιφέρειες Κρήτης και Αιγαίου αυξήθηκαν κατά 6,8 και 6,3% αντίστοιχα, προσεγγίζοντας τώρα τον εθνικό μέσο όρο, από τον οποίο όλα τα προηγούμενα χρόνια απείχαν σημαντικά.

5. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, ότι η κρίση είναι φαινόμενο δυναμικό. Οι συνέπειές της εκδηλώνονται με διαφορετικό ρυθμό στους διαφορετικούς τομείς της οικονομίας και πλήττουν με διαφορετική ταχύτητα και σε διαφορετικό βάθος τις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Και, τελικά οι άνθρωποι, ανάλογα και με τον τόπο στον οποίο ζουν, δεν τη βιώνουν «με σχεδόν παρόμοιο τρόπο». Τη βιώνουν «διαφορετικά», και «διαφορετικά» δεν σημαίνει μόνο με διαφορετική ένταση. Σημαίνει, επίσης, με διαφορετικούς τρόπους.

6. Είναι ανόητο να θεωρείται ότι η συνειδητοποίηση αυτής της ποικιλότητας εμπειριών, προβλημάτων, δυνατοτήτων και προοπτικών, σημαίνει αποπολιτικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών. Σημαίνει, όμως, ότι τα διακυβεύματα του «τοπικού» δεν μπορούν να υπαχθούν ευθέως και απολύτως σε εκείνα του «εθνικού», να απορροφηθούν και να εκφρασθούν αποκλειστικά από αυτά, στο πλαίσιο μιας διαδικασίας δημοψηφισματικού χαρακτήρα. Κανένα δημοψήφισμα δεν μπορεί να αναδείξει αρχές κατάλληλες και ικανές να κυβερνήσουν και να αλλάξουν πόλεις και περιφέρειες που βιώνουν, με τον δικό της η καθεμία τρόπο, μια καθολική κρίση.

7. Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής, που εναγωνίως αναζητείται ως το ενοποιητικό στοιχείο στη διεκδίκηση της «ανατροπής», δεν μπορεί να είναι, γενικά, η αντίθεση στο «Μνημόνιο». Η περίπτωση Καρυπίδη ανέδειξε, με αποκαλυπτικό όσο και οδυνηρό τρόπο, τα όρια του σχετικού διλήμματος. Όπως τα ανέδειξε και η πρόσφατη αντιπαράθεση για το δικαίωμα ψήφου στις τοπικές εκλογές, των μεταναστών που νόμιμα ζουν, εργάζονται και φορολογούνται ανάμεσά μας: κάθε πολιτικός σχηματισμός βρέθηκε στη θέση που ανόθευτα του αρμόζει, με βάση, αυτή τη φορά, τα διλήμματα των δικαιωμάτων και της κοινωνικής συνοχής.

8. Αντίθετα, αυτό που μπορεί να ενοποιήσει θετικά το «τοπικό» με το «εθνικό», τις αυτοδιοικητικές ατζέντες με την κεντρική, είναι μια ισχυρή κατάφαση. Κατάφαση στην ανάσχεση της κατάρρευσης, όπως εκδηλώνεται στην κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, και στην ανάγκη ανασυγκρότησης όπως υπαγορεύεται από τις ιδιαίτερες δυνατότητές της. Ανασυγκρότησης παραγωγικής, κοινωνικής, θεσμικής, περιβαλλοντικής, ηθικής.

9. Τελικά, καλό είναι να μην αφήνουμε το δέντρο να μας κρύβει το δάσος. Και ακόμη καλύτερο, να μην ξεχνάμε ότι το δάσος είναι μια νέα ποιότητα, που συντίθεται ωστόσο από δέντρα. Και μάλιστα, διαφορετικά…

Ο Αλέξης Οικονομίδης είναι δημοσιογράφος.

Χρήστου Σίμου Αυτοδιοικητικές επιλογές: «Βάθος» ή επιφάνεια»;

16 Φεβρουαρίου 2014 

Απάντηση στο άρθρο του Αντώνη Λιάκου στα “Ενθέματα”, 9.2.2014

(η απάντηση του Αντώνη Λιάκου στο τέλος του ποστ)

 Το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στα προηγούμενα «Ενθέματα» («Αυτοδιοικητικές εκλογές: στο βάθος της εικόνας») ξεκινά με την υπόθεση ότι η «αντίληψη πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν “δημοψήφισμα για την κυβέρνηση”» είναι λανθασμένη, καθώς οι περιφέρειες της χώρας «ζουν την κρίση διαφορετικά». Επιπλέον, υποστηρίζει ότι «ένα αριστερό κόμμα εξουσίας δεν λογοδοτεί στον εαυτό του», αλλά «στην κοινωνία που επιδιώκει την εμπιστοσύνη της». Και καταλήγει πως η «επιλογή υποψηφίων που υιοθετούν αντισημιτικές απόψεις ή ανέχονται τους νεοναζιστές» δεν βοηθά στο χτίσιμο δεσμών εμπιστοσύνης.

Είναι προφανές πως οι περιφέρειες της χώρας ζουν την κρίση διαφορετικά· αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ζουν την κρίση και τις επιπτώσεις του Μνημονίου. Είτε ζει κάποιος στην Κοζάνη είτε στην Τρίπολη είτε στις Κυκλάδες, τις επιπτώσεις των περικοπών στους μισθούς, τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος τις βιώνει με σχεδόν παρόμοιο τρόπο. Η νησιωτική Ελλάδα έχει διαφορετικού τύπου προβλήματα από την ηπειρωτική, όπως και η Αττική σε σχέση με την Πελοπόννησο (κάτι που ίσχυε βέβαια και πριν την κρίση), όμως η εφαρμοζόμενη πολιτική παραμένει η ίδια.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι όντως αναγκαία μια σύνθετη διαδικασία πολιτικοποίησης του ζητήματος των περιφερειακών εκλογών. Αυτή όμως δεν μπορεί να γίνει, πιστεύω, ερήμην του Μνημονίου, της πολιτικής που ασκείται τα τέσσερα τελευταία χρόνια σε ολόκληρη τη χώρα, με επιπτώσεις σε ολόκληρο το φάσμα της καθημερινότητας των ανθρώπων, στο επίπεδο της δημοκρατίας, της λειτουργίας των θεσμών κλπ. — εφόσον μάλιστα μιλάμε για ένα «αριστερό κόμμα εξουσίας», που επιδιώκει τομές και μεταρρυθμίσεις προς όφελος των πολλών.

Ακόμα, ο Α. Λιάκος προβαίνει σε ένα χαρακτηρισμό τόσο προβληματικό, που καθιστά το επιχείρημα περί «τοπικών ιδιαιτεροτήτων» εντελώς ανίσχυρο: ο τρόπος με τον οποίο επηρεάζει η κρίση δύο πόλεις των ΗΠΑ, της ισχυρότερης οικονομίας του κόσμου, δεν έχει –και δεν μπορεί να έχει– σχέση με τον τρόπο που χτυπάει η κρίση τις περιφέρειες της Ελλάδας.

Υποστηρίζει, επίσης, πως «ένα αριστερό κόμμα εξουσίας δεν λογοδοτεί στον εαυτό του. Χρειάζεται δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά λογοδοτεί στην κοινωνία που επιδιώκει την εμπιστοσύνη της», αναφερόμενος προφανώς στην αποδοχή της υποψηφιότητας Καρυπίδη από την περιφερειακή επιτροπή Δ. Μακεδονίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, αν ισχύει το κριτήριο του σεβασμού στις τοπικές ιδιαιτερότητες, βασικές αρχές του κόμματος πρέπει να παραμεριστούν, καθώς η συγκεκριμένη υποψηφιότητα τύγχανε ευρύτερης αποδοχής από την τοπική κοινωνία. Η αναίρεση της υποψηφιότητας, με βάση τα κριτήρια του άρθρου, τίθεται εν αμφιβόλω: Σε ποια κοινωνία πρέπει να λογοδοτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Καρυπίδη: Στης Δυτικής Μακεδονίας; Σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία; Κι αν η υποψηφιότητα γίνει αποδεκτή; Εντέλει, από πού προκύπτει ότι η ελληνική κοινωνία δεν θα εμπιστευόταν a priori τον Θ. Καρυπίδη;

Κόμμα «νέου» τύπου. Από κει και πέρα, η θέση περί λογοδοσίας εισάγει, εμμέσως πλην σαφώς, μια διάκριση ανάμεσα στην Αριστερά που βρίσκεται απλώς στην αντιπολίτευση και την Αριστερά που επιδιώκει την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, η λειτουργία των συλλογικών οργάνων περνάει σε δεύτερο πλάνο, από τη στιγμή που ένα κόμμα της Αριστεράς διεκδικεί τη διακυβέρνηση· τότε, το κύριο βάρος της λογοδοσίας περνάει στην κοινωνία. Η διάκριση αυτή μετατρέπει το κόμμα σε διφυή οργανισμό: από τη μια μεριά η ηγεσία, από την άλλη τα συλλογικά όργανα. Τα δεύτερα, σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, δεν έχουν και πολύ μεγάλη σχέση με την κοινωνία. Τότε όμως πώς προκύπτει η ηγεσία του κόμματος;

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αν το κόμμα οφείλει να λογοδοτεί στην κοινωνία, τότε, στην πράξη, μπορεί να μη λογοδοτεί πουθενά, με αποτέλεσμα να παραμείνει έκθετο σε μια αντίληψη κυβερνητισμού, αντίληψη που η Αριστερά έχει πληρώσει πολύ ακριβά. Σε κάθε περίπτωση, η άποψη αυτή ανοίγει την πόρτα σε πρακτικές σαν αυτές που επέλεξε το ΠΑΣΟΚ πριν λίγα χρόνια, δηλαδή την εκλογή του επικεφαλής από τα μέλη και τους «φίλους» του κόμματος. Αν και φαίνονται δημοκρατικές και «ανοιχτές», τέτοιες πρακτικές καταργούν στην πράξη τη δημοκρατία και, οριακά, και την ίδια την έννοια του κόμματος, ως οργανισμό όπου η σχέση «βάσης»-«ηγεσίας» δεν είναι μονοσήμαντη.

Ο Α. Λιάκος ανταπαντά:

Δεν υποστηρίζω τις απόψεις που μου αποδίδει ο Χρ. Σίμος. Προφανώς πρόκειται για πολύ βιαστική ανάγνωση του σημειώματός μου. Αναφορικά με το ερώτημα σε ποιους λογοδοτεί ένα αριστερό κόμμα που δεν επιδιώκει απλώς να διαμορφώνει κριτικές συνειδήσεις αλλά να κυβερνήσει, το ζήτημα πράγματι είναι σύνθετο. Να θυμίσω μόνο πως αν η έννοια κόμμα σημαίνει το μέρος, η έννοια διακυβέρνηση αφορά το όλον, δηλαδή το σύνολο και σε ιστορική προοπτική. Η συνειδητοποίηση αυτής της εγγενούς αντινομίας μπορεί να προφυλάξει από ανυποψίαστες απλουστεύσεις.

Αντώνης Λιάκος

Αντώνη Λιάκου

Αυτοδιοικητικές εκλογές: στο βάθος της εικόνας

9 Φεβρουαρίου 2014 

Δυο επισημάνσεις, για το βαθύτερο υπόστρωμα του προβλήματος επιλογής υποψηφίων στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η πρώτη αφορά την αντίληψη πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι «δημοψήφισμα για την κυβέρνηση». Αυτό σημαίνει υποταγή του μέρους στο όλο. Οι πόλεις και οι περιφέρειες της Ελλάδας ζουν την κρίση διαφορετικά, γιατί με διαφορετικό τρόπο συνδέονται όχι μόνο με την εθνική αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Αυτό είναι ένα διεθνές φαινόμενο. Μέσα στην ίδια χώρα άλλες πόλεις καταρρέουν (λ.χ. Ντιτρόιτ), άλλες ευημερούν και ανέρχονται (λ.χ. Σιατλ). Η διαφοροποίηση αυτή δεν αποπολιτικοποιεί κατ’ ελάχιστον την τοπική πολιτική, αλλά την κάνει πιο σύνθετη, επιτρέπει τολμηρότερες συνθέσεις. Δεν έχει τις ίδιες ανάγκες και προβλήματα η Ρόδος με την ανάπτυξη του τουρισμού, και η κεντρική Μακεδονία με την οικονομική και περιβαλλοντική κρίση. Δεν σημαίνει αποπολιτικοποίηση η διαφοροποίηση της κεντρικής από τις τοπικές ατζέντες. Δείχνει πιο σύνθετο πολιτικό οργανισμό, μεγαλύτερη ετοιμότητα η Αριστερά να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας.

Το δεύτερο λάθος είναι ότι το Μνημόνιο τείνει να απολυτοποιηθεί, να γίνει εθνικό ταμπού που επικαθορίζει άλλες διαφορές και συστεγάζει απόψεις ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος. Αλλά το Μνημόνιο είναι μεν συνέπεια μιας δανειακής σύμβασης, αλλά και εργαλείο βίαιης αλλαγής της κοινωνίας. Η Αριστερά δεν θέλει ασφαλώς να γίνει η κοινωνία όπως επιδιώκουν  τα Μνημόνια, αλλά ούτε  να γυρίσει πίσω, πριν το 2010.  Ούτε να σκίσει τα Μνημόνια μπορεί. Αυτό που μπορεί είναι να συγκροτήσει ένα δικό της «μνημόνιο», ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας πάνω σε βάσεις βιώσιμες και με πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Το κριτήριο δεν πρέπει να είναι τι δεν θέλουμε αλλά τι θέλουμε. Θετικό πρόγραμμα και προοπτική. Απλώνουμε γέφυρες συστράτευσης, πάνω στο πρόγραμμα που επιδιώκουμε.

Και κάτι τελευταίο. Ένα αριστερό κόμμα εξουσίας δεν λογοδοτεί στον εαυτό του. Χρειάζεται δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά λογοδοτεί στην κοινωνία που επιδιώκει την εμπιστοσύνη της. Οι δεσμοί αμοιβαίας εμπιστοσύνης είναι το κλειδί. Και, σίγουρα, η επιλογή υποψηφίων που υιοθετούν αντισημιτικές απόψεις ή ανέχονται τους νεοναζιστές δεν βοηθάει διόλου την καλλιέργεια τέτοιων δεσμών. 

Κατερίνα Μπακογιάννη

 "Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα", Νίκος Μπελογιάννης (Αγρα)

• 
  

Αυτό το Σαββατοκύριακο το πέρασα μεταξύ τριών διαφορετικών εποχών. Έπεσε στα χέρια μου το εξαιρετικό βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» που επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις ΑΓΡΑ (*) και το οποίο διάβασα μονορούφι με ανοιχτή την τηλεόραση στις ειδήσεις και δημοσιογραφική αγωνία για το εάν η Ελλάδα θα προσέφευγε για δάνειο στην Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Πότε λοιπόν μεταφερόμουν νοερά στις φυλακές της Αίγινας και της Ακροναυπλίας, στα ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κατούνα και στη Βόνιτσα και φανταζόμουν τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο να σκύβει πάνω από μικρά τσιγαρόχαρτα με όλο τον ρομαντισμό και την φόρτιση των δικών μου νιάτων, πότε θύμωνα παρασυρόμενη από την κομμουνιστική οργή του συγγραφέα όταν περιέγραφε την εγκατάσταση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου μετά τον πόλεμο του 1897 (για να καταλάβετε, ο ΔΟΕ λειτουργούσε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής περίπου όπως το σημερινό ΔΝΤ με τη συμμετοχή τότε της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας) και πότε επανερχόμουν στο τώρα με το ΔΝΤ προ των πυλών και τη φωνή του Νίκου Στραβελάκη στο MEGA.
Η ματιά του Μπελογιάννη είναι αναμφίβολα η ματιά ενός κομμουνιστή πριν διαψευσθούν οι προσδοκίες για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Η μελέτη του παραμένει ωστόσο επίκαιρη όχι τόσο για το θεωρητικό αναλυτικό εργαλείο με το οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να ερμηνεύσει τον ρόλο του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα όσο για την προεξάρχουσα θέση που κατέχει το ζήτημα του δημόσιου δανεισμού στο έργο του και για το πώς η κατασπατάληση των δανείων και η συνεχής καταφυγή σε αυτά αποτελεί ιστορική πληγή για το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Όλο το έργο βασίζεται άλλωστε σε βιβλιογραφικές αναφορές των καθολικά αποδεκτών καθηγητών της οικονομικής ιστορίας Ξ. Ζολώτα, Α. Ανδρεάδη, Α. Αγγελόπουλου κ.α. και είναι απορίας άξιον και συγκινητικό ταυτόχρονα πώς ο Μπελογιάννης είχε πρόσβαση σε τόσες πηγές μέσα στους τόπους εγκλεισμού του.

Να πώς περιγράφει, με τη δική του γλώσσα, (όπως αποσπασματικά το μεταφέρω) ο Μπελογιάννης, για παράδειγμα, τις προσπάθειες του Χαρίλαου Τρικούπη να πάρει δάνεια την περίοδο 1887-93 που οδήγησε στο γνωστό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»:
«Για να πάρει δάνειο ο Χαρίλαος Τρικούπης υποχρεώθηκε να παραγγείλει σε γαλλικές εταιρείες τρία θωρηχτά και κανόνια που στοίχισαν 26 εκατομμύρια, τιμή υπερβολική για την εποχή εκείνη. Καμιά τριανταριά και περισσότερα εκατομμύρια πήραν οι ντόπιοι τραπεζίτες για απόσβεση των παλιότερων δανείων τους. Ύστερα ήρθε η σειρά των ξένων τοκογλύφων και μετά έμειναν κάποια ψίχουλα για να σκεπάσουν μερικά από τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού. Το δάνειο είχε γίνει καπνός. Κάθε δάνειο γινόταν καπνός. Το κάθε δάνειο άνοιγε αναγκαστικά την πόρτα για καινούριο. Με ληστρικούς όρους. Ακόμα και ο Τρικούπης, επικεφαλής του πιο εξελιγμένου κομματιού της αστικής τάξης, άν ήταν στο χέρι του, θα διέθετε όλα τα δάνεια για την πρόοδο της χώρας. Τον λόγο όμως είχαν οι ξένοι και οι ντόπιοι τοκογλύφοι, το παλάτι, τα τζάκια, το λεφούσι από κομματικούς φίλους, η ρουσφετολογία, η στείρα και μικρόχαρη αντιπολίτευση, ο λογιοτατισμός.»

Και σε άλλο σημείο: «Τι απέμενε μετά στην ελληνική κυβέρνηση; Το μαγείρεμα καινούριων φορολογικών νομοσχεδίων για ν’ αναπληρώσουμε τα έσοδα που χάσαμε.»
Οι συνειρμοί με το σήμερα είναι ανατριχιαστικοί. Γερμανικά υποβρύχια – Άνγκελα Μέρκελ. Γαλλικές φρεγάτες – Νικολά Σαρκοζί. Και στο βάθος Eurogroup, ΔΝΤ και διαπραγματεύσεις υπό την απειλή της διόγκωσης των spreads και την αίρεση παραγγελίας πολεμικών αεροπλάνων.

Οπότε ίσως δεν υπάρχει αόρατο καφκάς, Δημήτρη Καμπουράκη. Τώρα πια δεν φυλακίζουν υποψήφιους ηγέτες αλλά τους διοικούμενους, τους πολίτες, τον λαό. (Συγχωρέστε με, τελώ ακόμη υπό την επήρεια της ανάγνωσης του έργου του Νίκου Μπελογιάννη.) Ίσως όλοι εμείς να είμαστε σαν τα χαμστεράκια σε ένα μεγάλο ορατό κλουβί.

Υ.Γ. Το ίδιο το βιβλίο έχει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Τα πρωτότυπα χειρόγραφα διασώθηκαν σε ένα σιδερένιο κουτί θαμένο σε έναν κήπο (!) στην οδό Χαλκοκονδύλη. Αργότερα βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη μέσω Πάτρας όπου το 1946 έμενε για λίγο ο Μπελογιάννης λίγο πριν φύγει για το βουνό. Τα είχε εμπιστευτεί στην οικογένεια που του νοίκιαζε ένα δωμάτιο. Παραδώθηκαν στον γιο του, Νίκο Μπελογιάννη, σε ένα μπουγατσάδικο στην Θεσσαλονίκη. Το ίδιο βιβλίο είχε εκδοθεί το ΄98 από το ΚΚΕ, για τα 80 χρόνια του ΚΚΕ, γιατί όπως επισημαίνει ο γιος του Μπελογιάννη στον πρόλογο του «οι νεκροί είναι ιδανικοί για εκμετάλλευση».

Το 27% δεν χωράει σε τσέπες...

Χρήστου Δημήτρης

23.02.2014

Παρακολουθώντας τις διεργασίες για την ανάδειξη υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, γίνεται αντιληπτό ότι το τεράστιο άνοιγμα της κοινωνίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που τον έφερε στο ιστορικό 27% και συγκλόνισε την Ευρώπη (και όχι μόνο), δεν έχει αναλυθεί σοβαρά και κατά συνέπεια δεν βρίσκει την αντίστοιχη ανταπόκριση από τους μηχανισμούς του κόμματος. Ενός κόμματος χωρίς κουλτούρα και ικανότητες διακυβέρνησης χώρας, με ανεπτυγμένα σύνδρομα αντιπολίτευσης και κινηματικών αντιδράσεων. Χρήσιμη προίκα, δεν λέω, αλλά μόνο με αυτά, χωρίς ικανότητα κατάρτισης κυβερνητικού προγράμματος, σε αυτές μάλιστα τις διεθνείς συνθήκες, την πιθανή εντολή διακυβέρνησης που θα λάβεις δεν θα μπορέσεις να την κρατήσεις για πολύ. Το να σε ψηφίσουν 1.655.042 πολίτες το 2012 σε σχέση με τους 313.231 το 2009 (άλμα 528%!) και ο κομματικός σου μηχανισμός να μην αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να συναντήσει όσο περισσότερους από αυτούς τους πολίτες μπορεί, ώστε να εκφράζει γνήσια και αυθεντικά τους πόθους για ένα καλύτερο αύριο, σε καθιστά ευάλωτο σαν τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια.

Καμιά υπεκφυγή από καυτά προβλήματα των δήμων και των περιφερειών δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη από τους ψηφοφόρους

 ΠΑΡ' ΟΤΙ είναι νωρίς για συμπεράσματα, αρχίζει να φαίνεται στο επίπεδο των αυτοδιοικητικών εκλογών πως αυτό το πανελλήνιο 27% δεν είναι στο τσεπάκι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αφελώς νόμιζαν και εξακολουθούν να νομίζουν κάποιοι. Οι οργανώσεις του κόμματος που κλήθηκαν να κάνουν τις καλύτερες δυνατές επιλογές στον χώρο ευθύνης τους αποκαλύπτουν τις αδυναμίες που έχουν στις γειώσεις με το κοινωνικό τους περιβάλλον και την άγνοια για τα χαρακτηριστικά του μέσου ψηφοφόρου. Η φυσιολογική σε μεγάλο βαθμό εσωστρέφεια απέκτησε παραλυτικά χαρακτηριστικά σε αρκετές περιπτώσεις, όπου η διαδικασία επιλογών έγινε πεδίο εσωκομματικών αντιθέσεων και συγκρούσεων που δεν αφορούν ούτε το κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο την κοινωνία. Δυστυχώς, παρ' ότι το ιδρυτικό συνέδριο και οι αποφάσεις του είναι νωπές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να απελευθερωθεί από τα υπόγεια και ανώγεια ρεύματα για αλλαγή των εσωκομματικών συσχετισμών. Και αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φυσιολογικό για ένα τόσο νεαρό κόμμα, πλην όμως, η ιστορική συγκυρία και οι ανάγκες του λαού δεν του δίνουν καμιά πίστωση χρόνου.
 ΜΗ ΒΙΑΣΤΕΙΤΕ να χαρακτηρίσετε τις κρίσεις ισοπεδωτικές και άδικες, γιατί οι εξαιρέσεις που υπάρχουν δεν αρκούν για να μετριάσουν τις δυσκολίες που αποκαλύφθηκαν. Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση έχουν πολλές ιδιαιτερότητες και χωρίς ανοίγματα, συμμαχίες και συμβιβασμούς, μόνο με "καθαρά" κομματικά σχήματα τύπου ΚΚΕ, βγαίνεις εκτός αγώνα. Θέλουμε άφθαρτους και τίμιους, ακούς να λένε πολλοί. Δηλαδή, από πού προκύπτει πως όλοι όσοι είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι άφθαρτοι και τίμιοι, δίχως την παραμικρή ανθρώπινη αδυναμία; Από πού προκύπτει και πώς τεκμηριώνεται πως αυτά τα "καλά παιδιά", είναι ικανά να κυβερνήσουν έναν δήμο; Όπως λέει και η λαϊκή ρήση, καλό παιδί για κουμπάρο έχουμε, δήμαρχο για να μας λύσει τα προβλήματα χρειαζόμαστε.
 ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ σε έναν δήμο όπου το ποσοστό μας στις βουλευτικές εκλογές του 2012 ήταν 30% και ο υποψήφιος που επέλεξαν οι κομματικές οργανώσεις και ενέκρινε η ηγεσία λάβει κάτω του 10%, τι θα πούμε και τι συμπέρασμα θα βγει; Και αφού βγει το συμπέρασμα, ποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος το οποίο μπορεί να επηρεάσει τις τάσεις για τις ευρωεκλογές (δεν τις μετέθεσαν τυχαία) που γίνονται μαζί με τον δεύτερο γύρο των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης; Λεπτομέρειες; Για ένα κόμμα του 5% ναι. Για ένα κόμμα που δηλώνει έτοιμο να αναλάβει το κυριολεκτικά τιτάνιο έργο σωτηρίας της χώρας όχι.
 ΕΛΠΙΖΩ οι ανησυχίες μου να είναι χρήσιμες. Πέρα όμως από τη ζητούμενη ενότητα, σημαντικό ρόλο στην έκβαση αυτών των πολιτικών αναμετρήσεων στην τοπική αυτοδιοίκηση θα παίξει και ο δημόσιος λόγος κάθε υποψηφίου. Σήμερα δεν είμαστε λίγο πάνω από το όριο εισόδου στη Βουλή, όταν το 2006 ο Αλέξης Τσίπρας με φρέσκια κινηματική προεκλογική καμπάνια έκανε τη μεγάλη έκπληξη χάρη στο πολιτικό του ταλέντο, φτάνοντας στο 10,51%, έχοντας πολιτική προίκα από τις βουλευτικές εκλογές του 2004 στην Α' Αθήνας το ισχνό 5,7%. Σήμερα στην Α' Αθήνας έχεις πολιτικό ποσοστό 27% και δεν διεκδικείς ένα καλό σκορ, αλλά την εντολή για τη διακυβέρνηση της πόλης των Αθηνών! Οι θέσεις σου πρέπει να είναι καθαρές, τολμηρές αλλά και ρεαλιστικές. Το ίδιο ισχύει σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Στους περισσότερους δήμους της Β' Αθήνας το πολιτικό μας ποσοστό ξεπερνάει το 35%, ενώ στους δήμους της Β' Πειραιά ο μέσος όρος μας ήταν 36,31% και στο υπόλοιπο Αττικής 30,19%.
 ΕΧΟΥΜΕ και λέμε λοιπόν. Οι υποψήφιοι που προτείνει και στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένοι να απαντούν συγκεκριμένα και με σαφήνεια και να βλέπουν απέναντί του το σύνολο των πολιτών όλων των τάξεων και των ηλικιών. Καμιά υπεκφυγή από καυτά προβλήματα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Τα προβλήματα, όπως τα έχουν ιεραρχήσει οι τοπικές κοινωνίες, οφείλουν να γίνουν σεβαστά και να έχουν προετοιμαστεί οι λύσεις που προτείνονται. Καθώς ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης έχει πλαστεί κατ' εικόνα και ομοίωση της φαύλης κεντρικής διοίκησης, οι προτάσεις των αριστερών υποψηφίων πρέπει να είναι ριζοσπαστικές μεν, αλλά και υλοποιήσιμες δε. Η κοινωνία είναι έτοιμη να υποδεχτεί και σε αυτό το επίπεδο τις μεγάλες αλλαγές. Το ερώτημα που μένει ακόμα αναπάντητο είναι κατά πόσον οι επιτελικοί εκλογικοί μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ, και φυσικά οι υποψήφιοί του, είναι έτοιμοι και προλαβαίνουν να προσαρμοστούν στις τρέχουσες συνθήκες.

Οι πρόεδροι των Γιατρών του Κόσμου - Medecins du monde (MdM) από την Ελλάδα Δρ Άννα Μαΐλλη (Α) , τη Γαλλία Δρ Thierry Brigaud (Κ) και τη Γερμανία καθηγητής Jochen Zenker (Δ), στη σημερινή συνέντευξη τύπου του Δικτύου των Γιατρών του Κόσμου και της Ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Συνάντηση Διεθνούς Δικτύου των Γιατρών του Κόσμου “ Δωρεάν Υγεία για τους Ανασφάλιστους” 21-02-2014

Σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 2014, στη Διεθνή Συνάντηση των μελών του Δικτύου των Γιατρών του Κόσμου, που έλαβε χώρο στο Ιωνικό Κέντρο (Λυσίου 11,Πλάκα) στις 12.15μμ, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου, με κύριους ομιλητές την Πρόεδρο των Γιατρών του Κόσμου Ελλάδας (Δρ. Άννα Μαΐλλη), τον Πρόεδρο της Ισπανίας (Δρ. Alvaro Gonzalez),  τον Πρόεδρο της Γαλλίας (Δρ. Thierry Brigaud) και τον Πρόεδρο της Γερμανίας (Καθηγητή Jochen Zenker). Οι Πρόεδροι των αντιπροσωπειών του Διεθνούς Δικτύου των Γιατρών του Κόσμου μίλησαν στη συνέντευξη τύπου για τα ανησυχητικά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης και των μέτρων λιτότητας στην ΕΕ καθώς και για τον αντίκτυπο που έχουν αυτά στην πρόσβαση στα συστήματα υγείας. Στις 2:00μμ, τα μέλη των Γιατρών του Κόσμου από την Ελλάδα, τη Γερμανία, το Βέλγιο, τον Καναδά, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σουηδία, την Ελβετία και τις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσίασαν ένα δρώμενο(flashmob) στην Πλατεία Μοναστηρακίου, προσπαθώντας να δείξουν την αλληλεγγύη τους στις ευπαθείς ομάδες που ζουν στην Ελλάδα. Σε μια συμβολική κίνηση, 30 έγκυες  γυναίκες και 30 γιατροί, στάθηκαν απέναντι και ανάμεσά τους υπήρχε μια  “αλυσίδα” από χαρτονομίσματα. Τα μέτρα λιτότητας έχουν βαθειά επίδραση σε όλα τα δίκτυα κοινωνικής προστασίας, και στην πρόσβαση στην υγεία σε όλη την Ευρώπη. Στην Ισπανία, οι μετανάστες χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα και οι άποροι χρόνια ασθενείς δεν μπορούν πλέον να καλύψουν το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης. Στην Ελλάδα, το σύνολο του δημοσίου συστήματος υγείας βρίσκεται υπό τεράστια πίεση. Και πολλές άλλες Χώρες Μέλη έχουν αυξήσει το ποσοστό συμμετοχής στα ιατρικά έξοδα που πρέπει να καταβληθεί από τους ασθενείς. Οι ευπαθείς ομάδες είναι τα πρώτα θύματα αυτών των πολιτικών. Ως επαγγελματίες υγείας και σε συμφωνία με την ιατρική ηθική, αρνούμαστε να αποκλείσουμε οποιονδήποτε, για λόγους διοικητικού καθεστώτος ή έλλειψης οικονομικών πόρων. Ζητούμε τη λειτουργία δημοσίων συστημάτων υγείας που βασίζονται στην αλληλεγγύη, την ισότητα και τη δικαιοσύνη, ανοιχτών σε όλους όσοι ζουν στην ΕΕ, ειδικά στις ευπαθείς ομάδες. Απαιτούμε ίση πρόσβαση για όλους στα εθνικά προγράμματα εμβολιασμών και στην παιδιατρική φροντίδα. Απαιτούμε όλες οι έγκυες γυναίκες να έχουν ίση πρόσβαση στην προγεννητική και μεταγεννητική φροντίδα.

Δραματικές οι επιπτώσεις της κρίσης στην Υγεία

Η ύφεση, η λιτότητα και οι περιορισμοί του προϋπολογισμού έχουν επιδεινούμενες επιπτώσεις στον τομέα της υγείας στην Ελλάδα, προειδοποιούν Έλληνες και Βρετανοί κοινωνιολόγοι και ειδικοί σε θέματα δημόσιας υγείας, σε σχετική μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στο διεθνούς κύρους ιατρικό περιοδικό "The Lancet"

Οι επιστήμονες επικρίνουν τους διεθνείς οργανισμούς και γενικότερα τη διεθνή κοινότητα ότι σιωπά πάνω σε αυτό το ζήτημα, με εξαίρεση το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών που έχει εδώ και καιρό εκφράσει την ανησυχία του για τις επιπτώσεις της κρίσης στην υγεία των Ελλήνων πολιτών. Οι ερευνητές καλούν, επίσης, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να λάβει σοβαρά υπόψη της τις επιπτώσεις των πολιτικών της τρόικας σε θέματα υγείας, καθώς και την ελληνική πολιτεία να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να δράσει ανάλογα.

Οι επιστήμονες των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ, καθώς και της Σχολής Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου, αναφέρουν ως χαρακτηριστικές συνέπειες της κρίσης την εντεινόμενη αδυναμία των ασθενών να αποκτήσουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και στα αναγκαία φάρμακα, τη μεγάλη αύξηση στα περιστατικά λοιμωδών νόσων και τη γενικότερη επιδείνωση της ψυχικής-νοητικής υγείας του ελληνικού λαού.

Η μελέτη, με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Κεντικελένη του King's College και του Τμήματος Κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου Κέμπριτζ, η οποία βασίζεται κυρίως σε ελληνικές και ευρωπαϊκές στατιστικές, επισημαίνει ότι στην Ελλάδα έχουν υπάρξει οι μεγαλύτερες περικοπές στον τομέα υγείας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με συνέπεια η σημερινή δημόσια δαπάνη της χώρας για την υγεία να είναι πλέον μικρότερη από κάθε άλλη χώρα μέλος της Ευρωζώνης.

Η μελέτη, μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι, σε μια περίοδο μείωσης των εισοδημάτων στην Ελλάδα, η συμφωνία της χώρας με τους πιστωτές της έχει ως συνέπεια να μετακυλίεται πλέον ένα μέρος του κόστους της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους ασθενείς, με συνέπεια, σύμφωνα με τις στατιστικές της ΕΕ, σχεδόν οι μισοί Έλληνες (το 47%) να αισθάνονται πως δεν λαμβάνουν την αναγκαία περίθαλψη.

Οι ερευνητές στοιχειοθετούν τα συμπεράσματά τους παραπέμποντας ενδεικτικά στα παρακάτω στατιστικά στοιχεία:

- Τα περιστατικά AIDS μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών υπερδιπλασιάστηκαν κατά την περίοδο 2009-2012 (από 15 σε 484).

- Τα περιστατικά φυματίωσης μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών υπερδιπλασιάστηκαν το 2013 σε σχέση με το 2012 (με βάση προκαταρκτικά στοιχεία).

- Η κρατική χρηματοδότηση για την ψυχική υγεία μειώθηκε κατά 55%, μεταξύ 2011 και 2012.

- Η κατάθλιψη αυξήθηκε περίπου δυόμιση φορές μεταξύ 2008-2011 (από 3,3% του πληθυσμού το 2008 σε 8,2% το 2011).

- Οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 45% μεταξύ 2007-2011.

- Η βρεφική θνησιμότητα, που προηγουμένως εμφάνιζε πτωτική τάση, αυξήθηκε κατά 43% μεταξύ 2008-2010, ενώ κατά 19% αυξήθηκαν την ίδια περίοδο οι γεννήσεις παιδιών χαμηλού βάρους.

- Επανεμφανίστηκε η ελονοσία μετά από 40 χρόνια.

Οι συγγραφείς της μελέτης υπογραμίζουν πως οι εμπειρίες άλλων χωρών που πέρασαν από παλαιότερες οικονομικές κρίσεις, όπως η Ισλανδία και η Φιλανδία, δείχνουν ότι, χάρη στην προστασία του τομέα υγείας και των σχετικών κοινωνικών παροχών, οι κυβερνήσεις μπορούν να αποφύγουν σε ένα βαθμό τις επιζήμιες επιπτώσεις της κρίσης πάνω στην υγεία του πληθυσμού.

Η μελέτη καταλήγει με το συμπέρασμα ότι το ελληνικό σύστημα υγείας είχε όντως σοβαρή ανάγκη μεταρρύθμισης ήδη πριν την κρίση, λόγω διαφθοράς, αναποτελεσματικότητας κλπ., όμως το μέγεθος και η ταχύτητα των αναγκαστικών αλλαγών που έχουν επιβληθεί, έχει περιορίσει την ικανότητά του να ανταποκρίνεται στις αυξημένες ανάγκες υγείας του πληθυσμού.

«Τα στοιχεία δείχνουν ότι το ελληνικό κράτος πρόνοιας έχει αποτύχει να προστατεύσει τους ανθρώπους σε μια εποχή που χρειάζονται κατ' εξοχήν αυτή την υποστήριξη. Ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων χάνουν την πρόσβασή τους στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λόγω των περικοπών του προϋπολoγισμού και της ανεργίας», δήλωσε ο Κεντικελένης, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του "Lancet".

Ο ερευνητής στον τομέα της δημόσιας υγείας δρ Ντέιβιντ Στάκλερ, του πανεπιστημίου της Οξφόρδης (Τμήμα Κοινωνιολογίας) και της Σχολής Υγιεινής του Λονδίνου, ανέφερε ότι «το κόστος της λιτότητας το φέρουν κυρίως οι μέσοι έλληνες πολίτες, οι οποίοι έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες περικοπές στον τομέα υγείας, που έχουν υπάρξει στην Ευρώπη τη σύγχρονη εποχή». Ο Βρετανός επιστήμονας εξέφρασε την ελπίδα ότι η ελληνική κυβέρνηση θα ανταποκριθεί επειγόντως «σε αυτή την κλιμακούμενη ανθρωπιστική κρίση».

Στη μελέτη συμμετείχαν ο καθηγητής σε θέματα ευρωπαϊκής δημόσιας υγείας Μάρτιν ΜακΚι (Σχολή Υγιεινής Λονδίνου) και η Μαρίνα Καρανικολού (Σχολή Υγιεινής Λονδίνου και Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Συστημάτων και Πολιτικών Υγείας στο Λονδίνο).

Το λινκ για την έρευνα εδώ

 

"Μπλόκο" αγροτών και στο κέντρο της Αθήνας

"Να μείνουμε στα χωριά και στα χωράφια μας", ήταν το μήνυμα που έστειλαν μέσα από τα πανό τους χιλιάδες αγρότες που πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας, σήμερα, σε μια από τις μεγαλύτερες αγροτικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Στο πλευρό τους, αγωνιστικό "παρών" έδωσαν οι σχολικοί φύλακες, οι απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι κτηνοτρόφοι, οι παραγωγοί λαϊκών αγορών και φοιτητές από τη Γεωπονική Σχολή, που τους υποδέχτηκαν στην Πλατεία Κλαυθμώνος, φωνάζοντας "Αγροτιά – Εργατιά – Μια φωνή και μια γροθιά". Οι αγρότες απάντησαν με το ίδιο σύνθημα, υψώνοντας γροθιές και χειροκροτώντας.

Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Βάθης, αφού ολοκληρώθηκαν οι ομιλίες συνδικαλιστών κι εκπροσώπων των αγροτών. Από διαφορετικές πόλεις, αλλά με ίδια αιτήματα, οι διαδηλωτές φώναξαν όχι μόνο για το επάγγελμά τους, που μαραζώνει και οδηγείται στην εξαφάνιση όπως έλεγαν σε πηγαδάκια, αλλά και για το οριστικό "διαζύγιο" με την περιφέρεια. "Καταργούν τη γενιά μας, καταργούν τους μελλοντικούς αγρότες", ήταν τα λόγια ενός πατέρα τριών παιδιών από την Καρδίτσα, που είδε τις καλλιέργειές του, να τις χτυπά πρώτα η φύση (σκουλήκι) και μετά η κυβέρνηση.

"Υποτελείς των Βρυξελλών – Φονιάδες αγροτών" - "Αγρότη πολέμα δεν θα σου μείνει στρέμμα" - "Όχι στις κατασχέσεις χωραφιών, σπιτιών, τραπεζικών λογαριασμών", ήταν το τρίπτυχο που ακούσαμε στα συνθήματα τους, που είδαμε στα πλακάτ τους. Είδαμε μπλοκ απ' όλη την Ελλάδα. Αχαΐα, Λάρισα, Καρδίτσα, Χαλκιδική, ήταν μερικές από τις περιοχές που υπέγραφαν τα πανό, ενώ δεν έλειψαν κι οι αγρότες που βρίσκονται κοντά στην Αθήνα, επιμένοντας να ζουν διαφορετικά μακριά από τις τσιμεντουπόλεις, όπως οι αγρότες της Παιανίας.

Όταν έφτασαν στη Βούλη, οι πρώτοι αγρότες που πάτησαν Σύνταγμα φώναξαν: "Στήσαμε μπλόκα και στο κέντρο". Τα μπλόκα κράτησαν γι' αρκετή ώρα. Οι αγρότες συνέχισαν να φωνάζουν τα συνθήματά τους και στη συνέχεια, αφού δεν βρήκαν άνθρωπο στη Βουλή να δώσουν το ψήφισμα, το οποίο τοιχοκόλλησαν για όταν θα επιστρέψει στα έδρανα η κυβέρνηση, έφυγαν για τα πούλμαν, που είχαν σχηματίσει μια μεγάλη ουρά στα Προπύλαια.

Μαζί τους πάντως ήταν πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Βαγγέλης Αποστόλου, Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Θανάσης Πετράκος, ο Βασίλης Χατζηλάμπρου κ.ά. Οι αγρότες έδωσαν ραντεβού ξανά στα μπλόκα που έχουν στήσει στους περιφερειακούς δρόμους, όπου οι κινητοποιήσεις θα δώσουν τη σκυτάλη στις συνελεύσεις για ν' αποφασιστούν από δω και πέρα οι επόμενες κινήσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.

Στο Υπουργείο

Νωρίτερα, είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Βάθη, έξω από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Λόγω της κινητοποίησης η αστυνομία έχει θέσει σε ισχύ κυκλοφοριακές ρυθμίσεις στο κέντρο της Αθήνας.
Στην ομιλία του, από την Πανελλαδική Επιτροπή Μπλόκων, ο κ. Βαγγέλης Μπούτας χαρακτήρισε ζωτικής σημασίας τα αιτήματα του αγροτικού κόσμου, σημειώνοντας ότι «οι μικρομεσαίοι αγρότες αγωνίζονται για την επιβίωσή τους». «Ξέρουμε», πρόσθεσε «πως με τα νέα μέτρα και την ΚΑΠ επιταχύνεται η συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής και της αγροτικής γης σε λίγα χέρια ενώ για τους μικρομεσαίους επιφυλάσσεται ανεργία». Είπε επίσης πως με το υφιστάμενο καθεστώς είναι βέβαιος ο θάνατος του μικρομεσαίου αγρότη, ανέφερε ότι αύριο τα μπλόκα θα αποφασίσουν για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ενώ ήδη έχει δρομολογηθεί ο πανελλαδικός εορτασμός του Κιλελέρ για τις 9 του Μάρτη.

«Το σύνθημα "Τώρα με τα πόδια, μετά με τα τρακτέρ, αν δεν δικαιωθούμε θα γίνει Κιλελέρ", είναι σύνθημα ζωής», ανέφερε στον χαιρετισμό του ο επικεφαλής των Αγροτικών Συλλόγων Παλαμά κ. Κώστας Τζέλλας, ενώ ο κ. Γιάννης Βάγκος από το Μπλόκο του Κάστρου Βοιωτίας έκανε λόγο για πολιτική που οδηγεί στην εξαθλίωση και που «οι αγρότες θα ανατρέψουν».

Τη συμπαράστασή τους στον αγροτικό κόσμο εξέφρασαν σε χαιρετισμούς τους εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας Γάλακτος, της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, του Συλλόγου Εργαζομένων στο υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και του Σωματείου πρώην Εργαζομένων στην Coca Cola Θεσσαλονίκης.